Z każdej strony zalewa nas wielość narzekań na zlekceważenie kultury cielesnej wśród reprezentantów młodego pokolenia. Wysłuchujemy nieustająco, iż dzieci nie uprawiają sportu tudzież że wyrośnie z nich społeczeństwo nieruchawych komputerowców. Ale czy takie opinie są sensowne?
Kultura sportowa od wieków stanowiła jeden z fundamentów kształcenia dziatwy. Przedtem starożytni Helleni oraz Rzymianie zwracali baczną atencję na rozszerzanie w adeptach nie tylko kompetencji rozumowych, lecz dodatkowo ruchowych. By nie rozglądać się tak daleko, starcza spojrzeć na generację naszych seniorów, którzy przyszli na świat w międzywojniu, jacy często do zaawansowanej starości wykonują poranną dawkę ćwiczeń. Niemniej obecnie w krajowych szkołach coraz więcej jest wychowanków, którzy przynoszą usprawiedliwione względnie nieprawdziwe zwolnienia z ćwiczeń w trakcie lekcji wychowania fizycznego. Skąd to wypływa? Toż w dalszym ciągu osoby w wieku wczesnoszkolnym najczęściej chętnie uczestniczą we wszelakich zajęciach sportowych, częstokroć występują też w pozaszkolnych konkursach gimnastycznych, np. podczas gminnych obchodów początku lata. Kiedy to się transformuje?
Psychologowie spostrzegają, że ubytek pochłonięcia aktywnościami ruchowymi wydarza się przeważnie w chwili wejścia w czas dojrzewania, kiedy dominujące rangę w interpretowaniu świata osiąga zdanie rówieśników, a to nagminnie jest bez pardonu. Jeśli młoda dama ma niepotrzebną fałdkę na udach lub nie bardzo atrakcyjne nogi, wybitnie szybko zrezygnuje z wizualizowania się w ubraniu gimnastycznym. Gdy chłopak nie jest w stanie skoordynować swojego szybko zmieniającego się cielska i w konsekwencji średnio mu idzie gra w siatkówkę, kumple nie pozostawią na nim suchej nitki. W takich okolicznościach nie jeno obowiązkowe zajęcia sprawnościowe stają się przykre. Znacząca część dziatwy gubi chęć do rekreacji ruchowej ogólnie.
Wyjątkiem są tutaj młodzi ludzie, jacy przed etapem dojrzewania wciągnęli się w trenowanie jakiegokolwiek sportu. W związku z tym fundamentalne staje się proponowanie potomkom różnych zajęć fizycznych, tak by mogły odkryć dyscyplinę, która im się podoba, zaś później… dopingowanie ich w rozgrywce o przyszłe trofea. W ten sposób usportowione małolaty wyrosną na dorosłych o znacznej tradycji fizycznej, a w dalszej przyszłości prawdopodobnie natchną własne potomstwo uczuciem do sportu.